Ναι, ναι! Αυτή η σελίδα είναι κομμάτι μου! Κομμάτι της ζωής μου. Είναι ένα μέρος στο οποίο εκτίθεμαι στον κόσμο. Με κάνει να νιώθω άβολα και λίγο φόβο που βγάζω τον εαυτό μου προς τα έξω, προς εσάς αλλά όπως και να το κάνουμε έπρεπε με κάποιο τρόπο να ξεκινήσω την προσπάθεια μου να ξεπεράσω αυτό μου τον φόβο. Ένας ακόμη φόβος που ξεπηδά καθώς γράφω όσα γράφω και καθώς φτιάχνω την σελίδα μου αυτή είναι να μην νιώσετε στο τέλος πως πετάξατε άδικα τον ελεύθερο σας χρόνο διαβάζοντας τα όσα έχω βάλει γενικά στις σελίδες μου εδώ μέσα. Δεν με ανησυχεί καν γιατί δεν μου περνά καν από το μυαλό το αν θα καταφέρω να έχω επισκέπτες να διαβάζουν την σελίδα μου. Πραγματικά δεν το νιώθω αυτό. Επικρατεί μία έμφυτη ηρεμία πάνω σε αυτό. Όπως επίσης ποτέ μου δεν έχω κολλήσει / εθιστεί στο εάν θα πάρω ή όχι likes στις social σελίδες μου γενικότερα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορώ να καταλάβω το πως νιώθουν όσοι είναι εθισμένοι σε αυτό. Εμένα αυτό που με απασχολεί είναι να μην βαρεθείτε εδώ.
Λατρεύω να βοηθάω τους άλλους!
Με κάνει να νιώθω ζωντάνια, χαρά και πως αξίζω σαν άνθρωπος! Γιατί σε γενικές γραμμές είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που την αράζουν στον καναπέ και απλά θυμώνουν με όσα γίνονται στον κόσμο αλλά στο τέλος της ημέρας δεν κάνουν τίποτα πάνω σε αυτό. Θαυμάζω τόσο πολύ όλους αυτούς που κάνουν πράξεις με το να σώζουν ζώα ή να φυτεύουν δέντρα χτίζοντας με υπομονή ολόκληρα δάση ή μοιράζοντας γεύματα στους άστεγους και και και. Τι με σταματά και δεν γίνομαι σαν αυτούς που τόσο θαυμάζω? Άπειρες δικαιολογίες του τύπου «Δεν έχω αμάξι για να πηγαίνω ..», «Δεν έχω τα χρήματα να συμμετέχω ή να βοηθήσω..», «Δεν μπορώ να φύγω από την άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού μου γιατί έχω τόσο δυνατούς πόνους λόγο της υγείας μου..» και και και. Νομίζω, θέλω να πιστεύω πως θα βοηθούσε αυτό αν και δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη μιας και δεν το βίωσα για να ξέρω, πως εάν βρισκόμουν σε περιβάλλον που θα είχα άτομα γύρω μου τα οποία θα πράττουν τότε ίσως να έκανα και εγώ μικρές προσπάθειες να τους ακολουθώ. Προσπάθειες που ολοένα και θα μεγάλωνα. Δεν με κάνει να νιώθει περήφανη για μένα που είμαι του καναπέ και της αδράνειας αντί να βάζω και εγώ το δικό μου λιθαράκι εκεί έξω.
Γιατί ξεκίνησα αυτή μου την σελίδα?
Είναι μέρος της σπίθας και της κινητοποίησης που ένιωσα μετά την παρακολούθηση κάποιων εκπληκτικών δωρεάν σεμιναρίων! Time To Thrive Challenge λέγονται. Ήταν η πρώτη μου φορά που ένιωσα « Να πάρει και τι δεν θα έδινα να είχα τα 1000 ευρώ να παρακολουθήσω όλο το σεμινάριο και όχι το δωρεάν κομμάτι μόνο! Έτσι λοιπόν αντί να μείνω στην αδράνεια αυτή την φορά βούτηξα μέσα σε αυτό το κάτι που με ξύπνησε / έμπνευσε όλα όσα είδα και έμαθα! Σε επόμενο μου ποστ θα σας μιλήσω για αυτό.
Λατρεύω τα σκυλιά και μακάρι μία μέρα να γίνω και «γατομαμά»!
Λατρεύω το νερό σε όλες του τις μορφές!
Λατρεύω την θάλασσα και το κολύμπι αν και δεν ξέρω να κολυμπάω χωρίς βατραχοπέδιλα! Μπορείς να γελάσεις! Ξέρω είναι γελοίο! Όμως ποτέ δεν έκανα κάτι για αυτό … παρέμεινα στην αδράνεια! Γιατί? Πραγματικά μόνο δικαιολογίες θα ακουστούν! Το πιο βασικό είναι πως ποτέ μου δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να δράσω να το αλλάξω αυτό! Και να είχε περάσει κάποτε έτσι όπως αντιδρώ σε όσα μου φέρνει η ζωή το τελευταίο που θα σκεφτόμουν θα ήταν να επικεντρωθώ σε κάτι τέτοιο και όχι στα δύσκολα. Αν και θα έπρεπε για να με γεμίζω και με δραστηριότητες που θα με έκαναν χαρούμενη! Παρόλο το πόσο την λαχταράω έχω να πάω θάλασσα πολλά χρόνια. Δεν έχω αμάξι αλλά ούτε και μία καλή παρέα για να πάω.…….. Λατρεύω να ακούω την δυνατή βροχή! Να έχω τα παράθυρα ανοιχτά για την ακούω και να μυρίζω το βρεγμένο χώμα! Πόσο με γαληνεύει αυτό! Από μικρό παιδί όταν ένιωθα πως δεν αντέχω άλλο και σπάραζα στο κλάμα μόνο ο ήχος της δυνατής βροχής με ηρεμούσε και μου έδινε δύναμη! Ακόμη και τώρα με επηρεάζει με τον ίδιο τρόπο!
Όσο τρελό και να ακουστεί, μέχρι την ηλικία των 25-28 δεν μπορούσα την νύχτα να δω και να ακούσω τρεχούμενα νερά. Καταρράχτες, την θάλασσα, ποτάμια… με έπιανε πανικός και νόμιζα θα πεθάνω. Από βρέφος το είχα αυτό! Όταν κάποια στιγμή έκανα ψυχοθεραπεία για πολύ σοβαρά θέματα ζήτησα βοήθεια και σε αυτό και έτσι έπαψα να το βιώνω! Η ψυχοθεραπεύτρια μου εξήγησε τότε πως για να το έχω από βρέφος ίσως να ήταν κάτι από παλιά ζωή μου , δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε μα δέχτηκα να με υπνωτίσει αλλά εγώ αντί να πάω πίσω πήγαινα μόνο στο μέλλον. Μετά μου είπε πως στην ψυχολογία η θάλασσα αντιπροσωπεύει το μέλλον. Το πως νιώθουμε για το μέλλον μας. Πάντως εξακολουθώ να βλέπω στους εφιάλτες μου που και που σκοτεινή κατάμαυρή και πολύ βρόμικη θάλασσα και τεράστια κύματα να με κυνηγάνε να με πνίξουν. Αυτό βέβαια δεν με σταματά από το να νιώθω κάθε φορά που το νερό τρέχει πάνω στο δέρμα μου πως γίνομαι ένα με την ψυχή μου και τα πάντα γύρω μου.
Λατρεύω να διαβάζω!
Βιβλία αυτό-βελτιώσεις, βιβλία με ιστορίες αγάπης, βιβλία στα οποία εξιστορεί κάποιος αληθινά γεγονότα που έζησε!
Λατρεύω να νιώθω και να βλέπω τον ήλιο σαν βγαίνει πρωί πρωί!
Φυσικά λατρεύω και τα ηλιοβασιλέματα! Και ιδίως να βγω να νιώσω τον ήλιο εκεί γύρω στης 5 -6 το απόγευμα! Το να με ξυπνά το φως της μέρας με κάνει να ξυπνάω γεμάτη χαρά! Ακόμη και μόνο στην ιδέα χχαχαχα!! Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που σαν ξυπνάνε είναι λαλίστατοι, τραγουδάνε χαχαχαχα αν μου πεις να μην μιλήσω θα γεμίζω με στεναχώρια και θα μου χαλάσει η διάθεση! Θυμάμαι σαν παιδί κάθε καλοκαίρι άφηνα το στορ στα κρυφά από την μαμά μου να είναι αρκετά ανοιχτό ώστε το πρωί να μπει το φως μέσα από τις χαραμάδες του και χάζευα το πως έδειχνε το πάτωμα και την σκόνη που αιωρούνταν στο δωμάτιο και αυτό με γέμιζε με τόση ευτυχία!
Αχ αυτά τα μαμούνια! Το βάζω στα πόδια! Δεν ήμουν όμως έτσι από παιδί και δεν μπορώ να θυμηθώ τι με έκανε να τα φοβάμαι έτσι! Όταν έκανα την ψυχοθεραπεία είχα καταφέρει να μην τα φοβάμαι τόσο έντονα μα μετά από πολλά χρόνια ο φόβος αυτός επανήρθε. Πραγματικά δεν θέλω ναείμαι τόσο φοβητσιάρα! Φοβάμαι τα μυρμήγκια, τις αράχνες, τις μέλισσες (καλά οκ αυτός ο φόβος έγινε επειδή σε όλα τα σχολικά μου χρόνια κάθε άνοιξη και καλοκαίρι μπλεκόντουσαν μέσα στα πολύ μακριά μαλλιά μου και με τσιμπούσαν).
Λατρεύω να ακούω ξένη μουσική!
Δεν μπορώ να ακούσω τα πάντα όχι! Είναι λες και ο εγκέφαλος μου υποφέρει φριχτά σε κάποια είδη μουσικής με αποτέλεσμα να μην μπορώ με τίποτα να τα ακούω! Έτσι το βιώνω και έτσι μπορώ να το περιγράψω!
Λατρεύω τους περίπατους!
Αν και τώρα χρειάζομαι στάσεις λόγο υγείας και πόνων αλλά πριν περπατούσα ακούραστα!
Λατρεύω να είμαι στο αμάξι ως συνοδηγός και να απολαμβάνω μεγάλες διαδρομές!
Να κοιτάω το περιβάλλον γύρω μου χωμένη στις σκέψεις μου! Έχοντας μουσική να παίζει και μερικές φορές να τραγουδάω. Πάντα γεμίζω με ιδέες για ιστορίες να γράψω και γενικά γεμίζω με ιδέες! Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν έβγαλα ποτέ μου δίπλωμα χαχχααχαχαχ αλλά ο βασικός λόγος είναι η έλλειψη προσανατολισμού χαχαχαχαχ Για να θυμάμαι πως να πάω κάπου πρέπει να πάω πολλές φορές και να μαρκάρω μαγαζιά ώστε να νιώθω την σιγουριά πως δεν θα χαθώ χαχαχααχαχα. Βέβαια τώρα που είμαι 46 ετών πολλές φορές το έχω μετανιώσει γιατί έχω την ανάγκη να μπορώ να πάρω τον σκύλο μου και να πάω σε κάποια παραλία ή κάπου κοντά στην φύση. Από την άλλη όμως δεν νομίζω θα μπορέσω να ξεπεράσω το να νιώθω πως θα χαθώ και το πως δεν θα βρω τον δρόμο μου χααχαχααχ
Δεν μπορώ από την άλλη να βγω για έναν περίπατο μόνη μου!
Ή για να κάνω ψώνια σε μαγαζιά μόνη μου. Με μελαγχολεί τόσο πολύ! Με κάνει να νιώθω χίλιες φορές πιο έντονα το πόση μόνη είμαι. Και έτσι επιλέγω να είμαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου να δω καμία σειρά, κάνα έργο , να διαβάσω κάνα βιβλίο ή να ακούσω μουσική ή να κάνω κάτι δημιουργικό …. Κάτι που θα με κάνει χαρούμενη από το να δυναμώσω κάποιο αρνητικό μου συναίσθημα βγαίνοντας έξω μία βόλτα μόνη μου.
Λατρεύω να βρίσκω λόγο για να γελάω και να χαμογελάω!
Έτσι έχω δημιουργήσει την καθημερινότητα μου εκπαιδεύοντας με ώστε να βρίσκω το καθετί λόγο για χιούμορ και γέλιο! Ακόμη και εάν στραβοπατήσω ή κάνω κάτι χαζό μέσα στο σπίτι!
Ζητώ συγνώμη μα δεν μπορώ άλλο πια να ανεχτώ να βρίσκομαι δίπλα σε ανθρώπους που δεν χαμογελάνε, δεν έχουν χιούμορ, όλο διαμαρτύρονται για τα πάντα και λένε τα ίδια και τα ίδια. Θυμώνω πολύ και το βάζω στα πόδια! Συγνώμη μα έχω κουραστεί πια και δεν το αντέχω! Δεν μπορώ να νιώθω ότι σε βοηθάω / γίνομαι συνένοχος / σου ταΐζω αυτή σου την ανάγκη να γίνεσαι θύμα και να ρίχνεις την ψυχολογία των άλλων με την συμπεριφορά σου για να νιώθεις εσύ καλά.
Χμμμ νομίζω πως για πρώτο ποστ παρα έγραψα πολλά χχααχαχαχα οπότε εδώ σταματάω! Χαχαχααχαχ
Comments