Η Αποξένωση των Παιδιών από τους Γονείς: Ένα Ανοιχτό Γράμμα
Πώς οι Πράξεις των Γονέων Δημιουργούν Χάσματα στην Επικοινωνία με τα Παιδιά τους. Γιατί τα Παιδιά Κλείνονται στον Εαυτό τους: Ένα Ανοιχτό Γράμμα προς τους Γονείς
Αγαπητοί γονείς, αναρωτιέστε γιατί το παιδί σας δεν σας ανοίγεται; Αναρωτιέστε γιατί δεν σας εμπιστεύεται; Αναρωτιέστε γιατί δεν ζητά βοήθεια από εσάς; Από την πλευρά ενός πρώην παιδιού που δεν εμπιστευόταν τους γονείς του, θα σας εξηγήσω το δικό μου γιατί. Ποιος ξέρει, ίσως κάνετε και εσείς τα ίδια στο παιδί σας και δεν αντιλαμβάνεστε πως αυτές οι πράξεις σας έχουν αυτό το αντίχτυπο.
Όταν προσπάθησα να εκφράσω τι δεν μου αρέσει (να κάνω, να μου κάνετε, να με υποχρεώνετε να κάνω), ποτέ δεν έδωσαν σημασία. Ποτέ δεν έκατσαν να με ρωτήσουν. Ποτέ δεν παρατήρησαν πώς αντιδρώ κάθε φορά που μου επέβαλαν τα θέλω τους. Ποτέ!
Όποτε αυτοί ήθελαν, έπρεπε εγώ να ήθελα να: διαβάσω, να πάω μαζί τους όπου ήθελαν, να κάνω την οποιαδήποτε αγγαρεία ήθελαν. Δε μετρούσε αν ήμουν κουρασμένη, αν είχα όρεξη για κάτι άλλο, αν χρειαζόμουν ένα μικρό διάλειμμα. Δε μετρούσε αν πονούσα ή νύσταζα! Πλήρης αδιαφορία! Έπρεπε να κάνω αυτό που εκείνοι ήθελαν και όταν το ήθελαν, ακόμα και αν ήμουν άρρωστη ή πεινασμένη.
Εγώ είχα όρεξη για διάβασμα συγκεκριμένες ώρες. Εγώ ηρεμούσα με ξένη μουσική, όχι με τα λαϊκά. Εγώ υπέφερα όταν με έλουζαν με πολύ ζεστό νερό, ενώ η μάνα μου και ο αδελφός μου το λάτρευαν. Έκλαιγα και εκλιπαρούσα τη μάνα μου: «Μη μανούλα, πονάω!» Αλλά εκείνη εκεί! Αυτό την βόλευε, αυτό θεωρούσε σωστό! Εγώ λάτρευα παιχνίδια και χόμπι που μπορεί να μην ήταν αξιόλογα για τους γονείς μου, οπότε ήταν απαγορευτικά.
Με υποτιμούσαν λεκτικά. Έτρωγα αργά, εκείνοι έτρωγαν γρήγορα, και δεν μπορούσα να απολαύσω το φαγητό μου. Μου το έτρωγαν με τη δικαιολογία ότι δεν θα το φάω και με σήκωναν να μαζέψω το τραπέζι χωρίς να έχω τελειώσει. Έκανα τις δουλειές του σπιτιού σωστότερα και πιο γρήγορα με άλλο τρόπο, αλλά δεν με βόλευε ο τρόπος της μαμάς. Δεχόμουν ξύλο για να το κάνω όπως η μαμά. Φοβόμουν πράγματα που στους άλλους φαινόντουσαν γελοία, και με έβριζαν και με υποτιμούσαν αντί να με βοηθήσουν να τα ξεπεράσω.
Ένιωθα αβοήθητη, μόνη. Κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν με άκουγε, κανείς δεν νοιαζόταν! Χρειαζόμουν ενθάρρυνση και ευγένεια, όχι φωνές, εκβιασμούς και απειλές. Τρόμαζα και κρυβόμουν μέσα στον εαυτό μου, και δυνάμωναν οι φοβίες και οι ανασφάλειές μου.
Έπρεπε να κάνω μόνο αυτό που εκείνοι ήθελαν. Αν ρώταγα κάτι γιατί δεν το ήξερα, αντί να με βοηθήσουν, με φώναζαν. Από κούραση, επειδή δεν το ήξεραν ή επειδή δεν ήθελαν να ασχοληθούν μαζί μου. Μου έπαιρναν τα ρούχα, τα χάλαγαν χωρίς να μου τα αντικαταστήσουν, χωρίς συγνώμη. Εξαφάνιζαν τα μαζεμένα χαρτζιλίκια μου. Δεν ερχόντουσαν μαζί μου για να με βοηθήσουν να μάθω ή να μάθουμε μαζί όσα με ενδιέφεραν να μάθω, για όσα δεν καταλάβαινα ή φοβόμουν. Έβλεπα τους να κάνουν τραγικά λάθη επειδή δεν ζήτησαν σωστή βοήθεια, να λύνουν τα προβλήματα και να αντιδρούν στα δύσκολα.
Με έκαναν να μην τους εμπιστεύομαι και να μην τους ανοίγομαι!
εμπιστοσύνη
Αποξένωση των Παιδιών από τους Γονείς
Πώς οι Πράξεις των Γονέων Δημιουργούν Χάσματα στην Επικοινωνία με τα Παιδιά
γονείς
παιδί
αδιαφορία
ανατροφή
επικοινωνία
ενσυναίσθηση
υποστήριξη
Comments